“Lang geleden, ging een jonge man naar een klooster en hij zei tegen het hoofd van de monniken : ‘Meester, ik verlang naar wijsheid. Kunt U mij die leren ?’ De kloosteroverste, een man die Joshu heette, nam de jonge man aan als student en stelde hem te werk in de kloostertuin. Dagenlang deed de jonge man niets anders dan onkruid wieden en aarde scheppen. Totdat op een middag, toen hij over een rij kolen gebogen stond, Joshu hem van achteren besloop en hem een geweldige schop gaf, zodat hij languit voorover op de grond viel. De student kroop volkomen in de war overeind en wenste een verklaring voor wat er gebeurd was. Maar Joshu zei niets en liep door. Dit gebeurde steeds opnieuw. Als de student zich concentreerde op het werk waar hij mee bezig was, kroop Joshu weer stiekem achter hem aan en gaf hem weer een schop, waardoor hij voorover in het stof viel. Langzamerhand veranderde de student. Hoewel hij keurig zijn werk bleef doen, leerde hij op zijn hoede te blijven voor zachte geluiden en veranderende schaduwen om hem heen. Hij scherpte zijn zinnen, stond licht op zijn voeten en was erop voorbereid onmiddellijk in actie te komen, zelfs als hij voorovergebogen worteltjes uit de grond stond te trekken. Op een dag voelde hij dat er iets ging gebeuren en hij draaide zich snel om. Daar stond Joshu, klaar om hem weer een trap te geven.’Meester’ riep de student ‘ik ben hier nu al weken en het enige wat ik gedaan heb is werken en Uw schoppen ontvangen! Wanneer beginnen mijn lessen nu eindelijk?
’Joshu glimlachte en antwoordde : ‘ De eerste les heb je net geleerd…”
Fragment uit “ Een paard liegt niet” – Chris Irwin